Mijn verwachtingen van Londen

Verwachtingen van Londen
Voor de eerste keer in mijn leven ga ik het Verenigd Koninkrijk bezoeken. Ik ben nog nooit in Londen geweest, maar heb zo mijn ideeen over hoe het zal zijn.
De rode dubbeldekkers, de telefooncellen, Buckingham palace, wie kent deze Engelse cliche's niet?
De eerste indeling van de gastgezinnen gooide wat roet in het eten en het enthousiasme werd minder.
Gelukkig waren alle meisjes bereid om tezamen te komen en een herindeling was al snel gemaakt.

Ik zit in een gastgezin met Nina, Isis en Evelien. Met dit leuke groepje kan het niet anders dan leuk worden.
Ik kijk vooral uit naar het winkelen in Oxford street en het wandelen langs alle bekende 'landmarks' van Londen. Ook vind ik het echt geweldig dat we een musical gaan bezoeken. Naar mijn idee hoort dit toch echt wel bij een stedentrip. Een ander uitje waar ik naar uit kijk is ons bezoek naar de Globe. Hier krijgen we een workshop. Wat ik me daar bij moet voorstellen weet ik nog niet precies, maar het is hoe dan ook leuk om zo'n oud theater te zien.

Al met al blijft het afwachten hoe het zal zijn. Dat weet ik pas als ik op de terugreis in de bus zit met mijn geweldige Franse boek...

De realiteit
Londen, inderdaad een stad vol met rode objecten. De bussen en telefooncellen zijn werkelijk op elke hoek van de straat te vinden. Het gastgezin waar ik in zat bleek gezellig en de musical was nog fantastischer dan ik ooit had durven hopen.
Het winkelen in Oxford street bleek kort, maar vooral erg gezellig. Voor het wandelen langs de landmarks gold hetzelfde, drie uur is toch echt te weinig voor alle hoogtepunten van Londen.
Een bezoekje dat ik niet in mijn verwachtingen had opgenomen was 'the National Gallary'. Het was werkelijk prachtig om de schilderijen van Monet te kunnen zien.
Al met al heb ik een super leuke werkweek gehad. Al mijn verwachtingen zijn uitgekomen. Alleen het lezen van mijn Franse boek op de terugweg is er bij ingeschoten. Voor lezen was ik echt veel te moe...

Een kopje protest met een scheutje koffie

Recensie Max Havelaar

Doelgroep: lezers tussen de 25 en 35 jaar met een universitaire of hbo-opleiding.
Motief voor recensie: Het belang van Max Havelaar voor de algemene ontwikkeling op het gebied van geschiedenis benadrukken.

Een kopje protest met een scheutje koffie

Eduard Douwes Dekker, bekend onder het pseudoniem Multatuli: criticus, schrijver en vrijdenker. Hoewel hij geboren is in 1820, wordt zijn werk nog steeds door velen met bewondering en verbazing gelezen. Met zijn meest bekende boek is hij wereldberoemd geworden: Max Havelaar. Een protest tegen het koloniale bewind in Indonesie. Een aanklacht tegen de herendiensten en het misbruik van het cultuurstelsel.

In 2002 werd Max Havelaar door de Maatschappij der Nederlandse Letterkunde uitgeroepen tot belangrijkste Nederlandstalige letterkundige werk aller tijden. Of Multatuli hier werkelijk blij mee zou zijn geweest is nog maar de vraag. 
Toen Max Havelaar in 1860 verscheen, werd het boek –ondanks veel kritiek – door velen de hemel in geprezen. Vaak echter niet om de boodschap van het verhaal, maar om zijn literaire kwaliteiten. Dit tot irritatie van Multatuli, die met zijn boek duidelijk bewustwoording wilde creeren. 
Toch is het niet vreemd dat juist deze kwaliteit van Multatuli’s werk wordt benadrukt. Zijn schrijfstijl is zeer opvallend te noemen. Kenmerkend zijn de vele overgangen, perspectiefwisselingen en lange zinnen. Persoonlijk vind ik dat het gebruik hiervan bijdraagt aan een vertraging van het leesproces. Ook de vele Indonesische termen en het negentiende-eeuwse taalgebruik zijn kenmerken van Max Havelaar die ik niet geheel waardeer. Alhoewel ik van mening ben dat ze bijdragen aan de sfeer van het verhaal, dwaalt mijn focus hierdoor soms af. Gelukkig is Multatuli zo slim geweest om dit aan te voelen en richt hij zich een paar keer per hoofdstuk tot zijn lezers. Hij vraagt ons dan bijvoorbeeld of we nog wel opletten. Ik moet zeggen dat ik dat een erg opvallende manier vind van aandacht vragen en ben dit tot op heden nog niet tegen gekomen in andere boeken. Naar mijn mening draagt dit element bij aan de charme van het verhaal.

Al met al vind ik Max Havelaar een boek dat in ieder huis op de boekenplank zou moeten staan. 
Al is het alleen maar om een moreel besef te krijgen van het Nederlandse koloniale bewind. Max Havelaar geeft namelijk als geen ander werk een zeer realistisch beeld van de kapitalistische Nederlanders en de gruwelen die de bevolking van Indonesie heeft moeten doorstaan. Het boek behandeld een ontroerend onderwerp, maar is niet geschreven om te ontroeren. Het doel van Multatuli's werk is activeren, in beweging zetten, laten beseffen hoe zeer de bevolking van Lebak heeft moeten lijden. 
Naar mijn mening is het van belang over dit onderwerp te lezen, omdat we simpelweg niet kunnen ontkennen dat de geschiedenis deel uit maakt van wie wij tegenwoordig zijn.